Once again about integrity

I just want to make beautiful things and get enough sleep

Ken je dat gevoel, dat je ergens heel hard aan werkt, denkt dat je goed bezig bent en dat je dan ineens, doordat iemand iets zegt, je vertrouwen even verliest? Ik had dat gisteren, toen ik onderstaande comment las. (En ter aanvulling, dit soort reacties krijg ik regelmatig, dit was even de druppel.) Ik zal eerlijk zijn: ik heb er bijna om moeten huilen. De reden dat ik niet huilde was dat mijn kinderen nog wakker waren. Ter compensatie heb ik die avond een hele zak chips leeg gegeten. En dat terwijl ik net zo gezond bezig was. (De chips was wel erg lekker.)

Toen ik nadacht over wat het nu precies is dat me zo raakt, kwam ik tot de conclusie dat ik het gevoel heb dat mijn integriteit in twijfel wordt getrokken. Alsof ik een soort dubbele agenda heb en jullie stiekem dingen probeer op te dringen. Dat vind ik héél erg en omdat het is niet de eerste keer dat ik een dergelijke reactie krijg, wil ik hieronder graag uitleggen hoe Casper en ik erover denken.

Het lijkt er soms op dat het hebben van ambitie, het benutten van je talenten en daar uiteindelijk, door heel hard te werken (een beetje) geld mee te verdienen, een zonde is. Alsof dat niet mag. Ik denk dat veel mensen zich niet realiseren wat het runnen van dit blog met zich meebrengt, wat het kost, aan energie en aan uren. Je vindt hier op Zilverblauw nooit beeld of tekst van anderen, we maken alles zelf. Elk woord, elk beeld. Al ruim vierenhalf jaar lang, vier keer per week, soms vaker. In vierenhalf jaar tijd heb ik 1011 blogposts gemaakt. Die blogposts maak ik in goede en in slechte tijden, tijdens drukte, terwijl ik in het buitenland zit, tijdens vakanties, altijd. Dit blog is geen dag uit mijn hoofd.

Yvonne schreef een tijdje terug een post over de druk die er op je schouders ligt als je een ‘maker’ bent, iemand die creëert. Die druk voel ik ook, dagelijks. En ik hou ervan hoor, ik kies er zelf voor. Ik werk graag, ik maak dit blog heel graag en ik hou van druk. Maar ik heb echt heel veel moeite met een reactie als bovenstaande. Van mij hoeven jullie die lampen helemaal niet te kopen. Ik wil met jullie delen wat ik gemaakt heb. Het was een superleuk project om te doen, we zijn er hartstikke trots op. Maar kennelijk zijn we ‘bad guys’, want we benutten ons talent en ja, heel soms krijgen we daar geld voor. En in dit geval niet eens voor de ‘reclame’ hier op dit blog, maar omdat we een project hebben gecoördineerd met inspirerende bloggers voor een leuke opdrachtgever. Ik deel dit soort posts (zoals ook de posts die we voor HEMA maken) omdat ik hoop dat ze niet alleen mij, maar ook jullie inspireren.

Het creatieve bedrijf Zilverblauw Kunsten bestond al ruim 6 jaar toen ik dit blog begon. Waar ik voorheen over mijn optredens schreef, (bijvoorbeeld hier en hier) schrijf ik nu over dit soort projecten. Ik deel hier (stukjes van) mijn leven, dit is mijn leven. Take it or leave it.

Tenslotte: jullie mogen van me aannemen dat ik nooit, maar dan ook nooit de ziel zal verkopen die bij Zilverblauw hoort. Dat is ook een van de redenen waarom we gestopt zijn met sponsoring. Af en toe, maximaal eens in het kwartaal, doen we samenwerkingen met partners die we passend vinden, meestal in samenwerking met Blogtoday. Je vindt hier op Zilverblauw alleen eerlijke meningen en producten die ik echt leuk vind. Ik maak dit blog met mijn hart en dat zal ik blijven doen. Verder wil ik graag verwijzen naar de post van Holly Becker en haar man, over bloggers die leven van hun werk en die wat mij betreft de spijker op de kop slaat. En ik wil jullie natuurlijk een fijne zondag wensen en bedanken voor al jullie support.

I got a bit upset yesterday because of some readers questioning my integrity here on this blog. I could translate everything written above, but could also just give you the link to Holly Beckers post about this subject, because that post really says everything there is to say. Thank you all for reading, commenting and all your support, I feel better today.   

p.s. De foto van mij en Mus heeft natuurlijk niets met de tekst te maken, het is een foto die ik ‘over’ had van het verslag van het verjaardagsontbijt van Wolf. Hij is niet helemaal scherp en dat maakt hem wat ‘zacht’, maar dat vind ik eigenlijk wel passen bij dit bericht.