Oude postkantoorlamp

(English below)

De opa van mijn vaderskant was vroeger directeur van het postkantoor in het dorp waar ik geboren ben. Het postkantoor waar hij werkte was gevestigd in een statig oud pandje middenin het dorp. Aan de gevel hing deze glas-in-lood lamp.

Toen mijn moeder zwanger was van mij, vertelde ze aan mijn opa hoe mooi ze die lamp vond. Het toeval wil dat de lamp vervangen zou worden door een nieuwer exemplaar met reclame erop voor PTT post, het bedrijf dat destijds de post verzorgde. Mijn ouders kregen de lamp cadeau bij mijn geboorte en hij heeft een groot gedeelte van mijn jeugd in onze woonkamer gehangen. Toen mijn ouders later verhuisden, heeft hij ook nog even aan de gevel van hun jaren ’30 huis gehangen. Daarna verdween de lamp van het toneel.*

Mijn ouders zijn maar liefst twee keer van elkaar gescheiden en zoals het bij veel scheidingen gaat, ging dat gepaard met nogal wat toestanden en drama. Zo besloot mijn moeder, kunstenares, om na scheiding nummer 1 alles in huis goud te verven. Niet slechts de muren of de meubels, nee álles kreeg een laag gouden verf. De gouden verf leek een soort ‘I want to break free’-effect te hebben. Met elk extra gouden object in huis leek mijn moeder de scheiding wat meer te verwerken, en omdat er kennelijk nogal veel te verwerken was, betekende dat dat de emmers gouden verf niet aan te slepen waren. Ik herinner me dat ik regelmatig goudkleurige verf ontdekte aan mijn schoolboeken en in mijn kleding. Ik ben er destijds klakkeloos vanuit gegaan dat de postkantoor-lamp ook een laag gouden verf had gekregen, en na een tijdje, toen de obsessie met goud weer wat afnam, weggegeven of -gegooid zou zijn.

Toen ik vorig jaar op zoek was naar oude foto’s van ons nieuwe huis, vond ik deze foto van het oude postkantoor in mijn geboortedorp. Hij is gemaakt in 1981, mijn geboortejaar, de lamp rechts naast de deur is de lamp die opgehangen was kort nadat de oude, originele lamp verwijderd was en aan mijn ouders cadeau was gegeven. Ik stuurde de foto naar mijn vader en ons gesprek kwam op de lamp. Tot mijn grote verbazing bleek de lamp na de scheiding niet goud geverfd, noch weggegooid of -gegeven, maar gewoon in de schuur van mijn vader te liggen. “Maar hij hoort op een huis zoals het jouwe, dus ik breng hem de volgende keer wel mee”, aldus mijn vader.

De elektriciën heeft speciaal stroom aangelegd op de plek waar we de lamp wilden hangen. Nadat ik de lamp heel voorzichtig schoongemaakte, hangt ‘ie nu aan onze gevel. Een bijzondere lamp met een bijzonder verhaal.

* Dit is de simpele, zoveel mogelijk op feiten gebaseerde versie van de voorgeschiedenis van dit verhaal. Volgens mijn moeder, die steeds meer overeenkomsten vertoont met de hoofdpersoon uit de film Big Fish, waren er ramen van kogelvrij glas, ingrijpende verbouwingen en andere fantastische elementen betrokken voordat zij (en niet wij, zoals in het verhaal van mijn vader) de lamp van haar schoonvader kreeg, hetgeen het verhaal spannender en leuker, maar niet per definitie meer waarheidsgetrouw maakt.

My grandparents gifted this beautiful old lamp to my parents to celebrate my birth. It originally comes from the post office in my birthplace, where my grandfather worked as a director. The lamp used to be in our living room when I grew up, but after my parents divorced, I considered it lost because I never saw it again. Surprisingly, it turned out to be safely stored in my fathers shed. “It was waiting for a house like yours”, my father told me. I love it to pieces.