(English below)
Het is een behoorlijke tijd geleden dat ik hier een bericht plaatste, ruim twee maanden. Sinds 2010 ben ik nog nooit zo lang weg geweest van deze plek, de plek waar het online allemaal begon voor Zilverblauw. Ik worstel een beetje met de online wereld. Instagram is op het moment een heel belangrijk medium en ik ben daar dus heel veel online, maar ik vind Instagram niet altijd leuk. De vele vragen die we daar dagelijks krijgen voelen vaak als een molensteen om mijn nek. Ik voel de druk om ze te beantwoorden, meestal dezelfde vragen elke dag maar weer, wat maakt dat ik soms al stress voel voor ik de app überhaupt open. Soms lijkt het alsof de online wereld is veranderd in een draaimolen, die maar rond en rond gaat, steeds sneller, en je moet mee, ook al wil (en kan) ik dat niet altijd.
Daarnaast is er ook nog de verharding die ik online opmerk. Mensen vinden dat ze alles mogen en kunnen zeggen. Wat zo’n reactie verder met je doet en of het wel vriendelijk is om zo te reageren, lijkt een overbodige vraag. Ik geloofde altijd heel erg in de kracht van kwetsbaarheid, maar ben daar de afgelopen jaren op terug gekomen. Ik deel liever geen (of weinig) foto’s meer van mezelf en mijn gezin, omdat ik heb ervaren hoe hard je geraakt kan worden als je dat doet. Wat dat betreft zijn we door schade en schande wijs geworden. Ik deel wel nog steeds graag foto’s van mijn huis, van de dingen die we maken en dingen die me inspireren. Het zou goed voor me zijn om dat hier weer wat vaker te doen, omdat dit mijn eigen blog is waar ik gewoon fijn in het Nederlands kan schrijven en blogs een beetje van de radar zijn, waardoor ik niet bang hoef te zijn voor 150 vragen als ik op ‘publiceren’ klik*.
Goed, dat was een erg lange inleiding voor deze blogpost over Londen, waar ik afgelopen week met mijn oudste zoon Wolf naartoe ging. Wolf heeft zijn eindadvies van de basisschool gekregen en ik had met hem afgesproken dat we samen naar Londen zouden gaan als dat advies binnen was. We wilden graag de Harry Potter studio’s bezoeken, eekhoorns voeren en de stad zien, dus dat deden we. Londen was prachtig, de lente was er al dichterbij dan hier in Nederland, de magnolia’s bloeiden al. We genoten van de Harry Potter studiotour, dat is echt een aanrader als je van de films houdt. Verder deden we standaard toeristendingen: the London Eye, the London Dungeon (aanrader als je met een puber gaat, Wolf vond het geweldig!) en natuurlijk Piccadilly Circus.
Ondertussen maakte ik wat foto’s van dingen die me raakten. Gebouwen en kleuren vooral, de onderwerpen die me nog steeds het meest inspireren. Ik nam mijn kleine Fuji X100 mee naar Londen, maar fotografeerde het meest met mijn iPhone. Als ik dat doe, fotografeer en bewerk ik altijd in de Lightroom-app, zodat ik in technisch opzicht het meeste uit mijn iPhone haal.
Ik was onder de indruk van de schoonheid van Londen. ik had van tevoren wat research gedaan naar mooie straatjes en plekken, maar de meeste van de plekken die hier op de foto staan, vond ik spontaan. Fijn dat er zoveel kleur en inspiratie te vinden is in een stad die in eerste instantie vrij grijs aandoet. Het was fijn om even weg te zijn, maar misschien nog wel fijner om weer thuis te komen.
I visited London with my oldest son Wolf. We fed the squirrels in St James park, loved every bit of the Harry Potter Studio Tour, got very excited in the London Eye and the London Dungeon and enjoyed the sometimes unexpected beauty of the city.
*Ik ben nog steeds heel dankbaar voor alles wat de online wereld Zilverblauw heeft gebracht. Voel je niet bezwaard als je me ooit een, of meerdere vragen hebt gesteld online. Vragen beantwoorden is ook deel van ons werk, het hoort erbij. Soms grijpt het me naar de keel dat het 24/7 doorgaat, dat ligt vooral bij mij. Nogmaals, voel je niet bezwaard.
