Archive | Huis

Evian bottle crates

19 april 2016

Deze blogpost heet ‘Evian bottle crates’ (dat leek me wel een mooie zoekterm) maar had net zo goed ‘Hoe Anki dankzij Judith na een barre zoektocht uiteindelijk toch twee roze Evian kratjes vond’ kunnen heten. Al eerder vertelde ik jullie over mijn liefde voor het roze Evian-kratje, dat me al jaren fascineert. De vorm, de manier waarop het roze combineert met rood, ik weet niet precies wát het is, maar feit is dat Evian erin geslaagd is mijn hart sneller te doen kloppen door het maken van een simpel kratje. De kratjes worden volgens mij alleen nog in de Franse horeca gebruikt (daar doken ze ook op toen ik afgelopen januari foto’s nam in Parijs) dus ik zocht dus al heel lang zonder resultaat naar een kratje zoals deze. Ik vond wel verschillende soortgelijke, maar nooit een ‘echte’. Totdat Judith zich ermee bemoeide.

The name of this blogpost is ‘Evian bottle crates’, but a better (but unfortunately way too long) name would be ‘how Judith helped Anki find her beloved Evian bottle crates’. Sweet Judith knew the Evian bottle crates were on my wish list for ages and when she discovered two crates in the garden of Mama Petula plant concept store, she didn’t hesitate and bought them for me. The crates went on a wonderful trip through Paris before Judith’s husband delivered them straight to my doorstep. Thank you so much Judith!

Lieve Judith, die in Frankrijk woont, startte een soort zoektocht voor me en vond al snel twee kratjes, verstopt in de tuin van een conceptstore voor planten, Mama Petula. De kratjes gingen vervolgens op een fantastische reis, die werd vastgelegd op Snapchat. Ik zag een filmpje van de kratjes in de Franse trein, in Judith’s huis en tenslotte in de auto van haar man naar Nederland. Ik kon niet anders dan heel hard lachen toen Judith’s man de kratjes een paar dagen later af kwam geven. Want hóe lief en bijzonder is het, dat iemand zoiets speciaal voor je doet? Kratjes voor je zoekt, door Parijs sleept met twee van zulke grote en onhandige dingen en ervoor zorgt dat die kratjes zo, hoppa, voor je deur worden afgeleverd? Voor mij maakt het de toch al bijzondere kratjes nog waardevoller. Dankjewel Judith!

Ch-ch-changes

1 april 2016

Na ruim twee weken klussen is onze vloer weer helemaal mooi glanzend en wit (ik maak komende week een losse blogpost met uitleg over hoe we vloer hebben geschilderd), dus deze week konden we eindelijk weer een beetje inrichten. Het helemaal leeg maken van onze woonkamer werkte haast therapeutisch. Opnieuw bewust kijken naar wat we nou eigenlijk écht willen houden in huis.

After two weeks of living in the kitchen, we finally managed to finish the painting of our floor. Removing all of our stuff from the living room felt almost like therapy, it emptied my head. Yesterday we placed the large vintage workbench, found by my mother in law on an auction site for a really good price, in the ‘new’ living room. I dislike it’s green color so there’s another painting job coming up, but I love it’s shape and form. Wish you a lovely weekend!

Als je me ook op andere social media kanalen volgt, wist je al dat mijn schoonmoeder een oude industriële kast voor ons heeft gevonden via een Belgische marktplaatsachtige site. Na deze kast helemaal te hebben schoongemaakt, staat ‘ie nu in de woonkamer. Groen is niet mijn favoriete kleur en ik vind de kast te donker ten opzichte van de rest van onze inrichting, dus op termijn wordt hij lichtblauw, het bovenste stripje van het kleurstaaltje. Deze week is echter ook de tuinman begonnen aan onze tuin (die er een tijdje terug nog zo uitzag) dus om nu met een verfklus te beginnen is niet zo verstandig, maar ik kan niet wachten! Wens jullie een heel fijn en zonnig weekend!

The monocle guide to cosy homes & more

21 maart 2016

Ons huis is nog steeds leeg, een groot blank, wit canvas. We schilderen de vloer in lagen en wonen in de keuken en eetkamer, best gezellig eigenlijk. Ondertussen kreeg ik griep en terwijl ik in bed lag, bracht de postbode me een overwacht pakketje: The Monocle Guide to Cosy Homes, dat ik had gewonnen bij een wedstrijd van Elle Decoration. Fijne inspiratie voor tijdens het wachten.

Het voelt heerlijk om even met afstand te kijken naar onze woonkamer. De ruimte te hebben voor iets nieuws. Het nadeel van alle social media is voor mij de druk die het met zich meebrengt, het (voor m’n gevoel) moeten maken van content, er zijn, liefst elke dag. Nu ik even (vrijwillig en door de griep ook een beetje onvrijwillig) een stapje terug doe merk ik hoeveel ruimte dat geeft en hoe goed dat voelt.

Wens jullie allemaal een fijne nieuwe week!

Our home through the years

7 maart 2016

Niets is voor mij zo onlosmakelijk met Zilverblauw verbonden als de inrichting van ons huis. Ons interieur is mijn creatieve speeltuin: ik probeer er dingen uit, verander vaak en als ik iets beu ben, ben ik rigoureus en doe ik het (tijdelijk) weg. Afgelopen week was het stil hier en dat had een reden: ik wil het anders. Ons huis zoals het nu is past niet meer. Tijd voor een frisse wind.

Our home is my playground, which means I change our interior design quite often. I’m making plans for another makeover as we speak, so I thought it would be nice to show you some old photos of what our home looked like in 2010, 2011 & 2013. It’s so funny to see how our taste developed. From a lot of colors and stuff to pastels and even more white.

Daarom dacht ik dat het leuk was om eens wat oudere plaatjes op te zoeken om te kijken hoe ons huis er vroeger uitzag. Dit vroeger is in 2010 en 2011. Ik vond ook twee foto’s uit 2013 die een leuke overgang laten zien van ons huis toen naar ons huis nu.

Wat me opvalt aan deze foto’s, is dat het door de jaren heen vooral minder kleurrijk en minder vol is geworden in ons huis. Dat is een ontwikkeling die ik ook op andere vlakken herken bij mezelf: ik word steeds minimalistischer. Minder spullen, minder felle kleuren. Steeds meer wit, meer grafische elementen en meer ‘ademruimte’.

Toch zijn er ook spullen die het al jaren in ons huis volhouden. Dat zijn bijvoorbeeld de gele Pols Potten-vaas, de roze vaas uit de PS-collectie van IKEA, het roze buikkastje, de witte vakkenkast en bewust uitgezochte designstukken zoals onze stonestove. Deze spullen vormen als het ware de rode draad en de ruggengraat van onze interieursmaak.

Deze oude foto’s vind ik nog steeds helemaal Zilverblauw, maar toch ook weer niet. Net zoals ik vijf jaar geleden helemaal Anki was en nu nog steeds, maar toch niet meer dezelfde ben. Ons interieur groeit als het ware met ons mee. Leuk is dat.

En nu?
We gaan wat dingen veranderen. Ik heb dankzij mijn fantastische marktplaats-schoonmoeder een industrieel dressoir op de kop getikt (als je me volgt op Snapchat heb je kunnen zien hoe we dat loeizware ding vanuit Antwerpen naar ons huis hebben gekregen dankzij de hulp van mijn schoonbroers, je weet wel, die van de plankjes). Die kast ga ik helemaal opknappen: opnieuw schilderen en geschikt maken om als tv-kast te gebruiken. We gaan ook de vloer opnieuw wit schilderen en daarna met een nieuw blank canvas starten. Het liefst zou ik echt alles omgooien, maar dat is praktisch niet haalbaar.

Geen hele metamorfose dus, (het is geen tv-programma) maar wel wat belangrijke veranderingen. Niets leuker dan bezig zijn met ons interieur. En ja, dat vindt Casper gelukkig ook, al moet ‘ie soms wel even wennen als ik weer eens iets heb bedacht. Ik ga jullie op de hoogte houden. Fijne nieuwe week!

Trip down memory lane: photoshoot huis 2010, photoshoot huis 2011.

Crassula Ovata

21 februari 2016

Om eerlijk te zijn gaat de ‘plantenhype’ een beetje aan mij voorbij. Kleine plantjes vind ik nog wel leuk, maar daarna groeien ze vaak uit tot lange sprieten die in de verste verten niet meer lijken op het schattige plantje dat ik kocht. Of ze blijken ineens heel veel water nodig te hebben, dat ik ze vergeet te geven. De enige planten waar ik echt van hou zijn sterke, vormvaste planten zoals de sanseveria (tot hilariteit van mijn moeder, die sanseveria’s afzichtelijk en ouderwets vindt) en vetplantachtigen.

After taking the first photo of this post in Paris, I fell in love with the Crassula Ovata, a simple, sturdy succulent. I love to have one bigger plant in our home and since our ficus died of neglect (I guess I’m not a a good plant mother, only the really tough ones like the sanseveria survive) I was looking for a replacement. I found the Crassula at marktplaats, a Dutch auction site, and bought it from a man who took care of it for over 25 years. The lightning mirror is from Bride & Wolfe, I found it on Pinterest and couldn’t resist buying it (that’s what Pinterest does to me sometimes). Hope you all have a happy Sunday evening.

Jarenlang hadden we een grote sanseveria in huis, totdat ik de oranje pot waarin hij stond niet meer zo mooi vond. Daarna hadden we de ficus, die het niet overleefde en die ik eigenlijk ook iets te frivool vond en toen een hele tijd niks, buiten de kleine plantjes en onze cactus.

Totdat ik in Parijs verliefd werd op deze plant, de Crassula Ovata. Of eigenlijk werd ik geloof ik gewoon verliefd op de eerste foto van deze blogpost, die ik maakte van een restaurant in Parijs en die me kennelijk nogal heeft geïnspireerd de afgelopen tijd, want als je goed kijkt zie je ook een roze Evian-kratje staan. Grappig hoe inspiratie soms werkt.

De Crassula Ovata is een sterke vetplantachtige die weinig water nodig heeft. Hij groeit langzaam (deze is al 25 jaar oud!) waardoor hij vormvast is en kan prima overleven onder niet-ideale omstandigheden. Klinkt als de perfecte plant voor ons. Ik vond onze nieuwe aanwinst op Marktplaats en ben ‘m op gaan halen bij een meneer die de plant heeft opgekweekt uit een stekje, wat overigens echt weer een fantastisch Marktplaats-verhaal is (die man ging helemaal los tegen me over z’n hobby) maar dat zal ik bewaren voor een andere keer.

De bliksemspiegel aan de muur is van het Australische merk Bride & Wolfe, ik kocht ‘m online nadat ik er eerst een aantal weken verlekkerd naar had gekeken op Pinterest. Wat dat betreft is Pinterest een verleidelijk medium. Wens jullie allemaal een fijne zondagavond!