Woensdag. Het is winter, terwijl ik juist zo’n behoefte heb aan de lente. Ik wil radijsjes uit eigen tuin, in plaats van uit de supermarkt. (ik verbaas me vaak over de schoonheid van de natuur. Die kleuren! Die vormen!) Ik heb bezoek van een lieve vriendin, we rommelen wat in en om het huis. Op Instagram vond ik dit gedicht, ik vind het prachtig.
“Hope” is the thing with feathers
That perches in the soul
And sings the tune without the words
And never stops at all
And sweetest in the Gale is heard
And sore must be the storm
That could abash the little Bird
That kept so many warm
I’ve heard it in the chillest land
And on the strangest Sea
Yet, never, in Extremity,
It asked a crumb of Me.
– Emily Dickinson
Wednesday. Winter in Holland, thick snowflakes falling from the sky. I long for spring, so much. I want radices from our own garden, instead of from the supermarket. (love their beauty anyway, those colors!) A sweet friend came to visit me. Found the Emily Dickinson-poem on Instagram, I love it.
