Weten jullie nog, de foto’s van mijn beste vriendin Iris en haar zwangere buik? In december werd mooie Maan geboren. Een tijdje geleden gingen we nog eens met z’n drieën naar de Krekul om een vervolg te maken op de eerdere foto’s. Wat een wonder toch, leven.
Do you remember my best friends Iris pregnant belly? Last december beautiful Maan was born. Isn’t she pretty?
Bijzonder eigenlijk dat je kinderen altijd je baby’s blijven, hoe groot ze ook worden. Casper en ik hebben het nog steeds over onze baby’s als we het over Wolf en Mus hebben. “Haal jij de baby’s op?”, vragen we aan elkaar als de kinderen ergens moeten worden opgehaald. Klinkt best een beetje gek als het gaat over kinderen die dit jaar 10 (!) en 5 jaar oud worden, maar ik denk dat het niet meer over gaat. In onze hoofden blijven het onze baby’s. Schattige, kleine baby’s.
Casper and I still refer to our children as ‘baby’s’, although the baby stage is years behind us. I guess Wolf and Mus will always be our baby’s, no matter how old they get. Our baby’s developed a strong opinion through the years (or maybe they were born with it and can finally speak up, I guess that’s what happened) and they don’t want me to take their picture as often as before and I respect that. But I was lucky last Sunday: the setting sun was shining through the blossoming trees and both Wolf and Mus collaborated with pleasure. Baby’s & blossom, I love the combination.
De laatste tijd laat ik onze baby’s niet meer zo vaak zien hier, op mijn blog. Ze willen niet zo graag meer op de foto. En ik wil geen moeder zijn die ze dwingt. Liever vier keer per jaar gezellig fotograferen, dan mokkende gezichten. Daarbij vind ik dat ze het volste recht hebben om niet op de foto te willen. Ik wil zelf immers ook nooit. En qua mening zijn het echt geen baby’s meer.
Maar afgelopen zondag wilden ze maar wat graag mee, toen het eigenlijk bedtijd was en ik zag dat de ondergaande zon prachtig door de bloesembomen scheen. Nog gauw even naar buiten! De eerste warme zonnestralen van 2016 en kinderen die al even geen baby’s meer zijn, ik vind het een fijne combinatie.
Ik maakte deze foto’s met m’n Nikon D800e en een 50mm f/1.4 lens. Een tijdje terug voegde ik twee nieuwe workshops basisfotografie toe aan de shop, op een centrale locatie in Utrecht, bij restaurant LE:EN. Er zijn nog een paar plekjes, als je zin hebt om mee te doen kijk dan hier.
Vroeger, toen ik een kind was, keek ik vol verwondering naar de reclames van Duracell op tv, waarin hele legers roze konijnen gebroederlijk naast elkaar stonden te trommelen. Het bezitten van zo’n konijn leek me destijds de ultieme droom: de roze vacht, het blauwe strikje en dat schattige trommeltje, onweerstaanbaar vond ik het. Tel daarbij op dat het konijn werkte op batterijen en dus écht kon bewegen, in tegenstelling tot het semi-verantwoorde speelgoed waar ik mijn jeugd mee doorbracht. Mijn ouders waren helaas geen liefhebbers van speelgoed met batterijen (hetgeen ik nu ik zelf moeder ben helemaal begrijp) en daarbij kregen mijn broertje en ik zelden dure cadeaus, dus het kwam niet eens in me op dat er een mogelijkheid zou zijn om zo’n magisch konijn daadwerkelijk te bezitten. Eigenlijk wist ik tot vorige week niet eens dat de konijnen ooit te koop zijn geweest. Ik dacht dat het puur reclameobjecten waren, die je misschien, als je héél veel geluk had, kon winnen tijdens een actie (en na verder onderzoek lijkt het erop dat dit inderdaad het geval was, want de speciale pagina op de Duracell-site vermeldt dat het konijntje niet te koop is).
I fell in love with this Duracell bunny from the moment I saw it on television when I was just a little girl and last week I thrifted my very own bunny. I’m so happy with it, I think it’s the cutest. The commercial below was on Dutch television in the late eighties, do you recognize it?
Vorige week kwam ik het konijn tegen in Elle Decoration, een stylist had het gebruikt tijdens een shoot en eigenlijk gebeurde er op dat moment hetzelfde als wat er vroeger gebeurde toen ik die bewuste reclame op tv zag: dat gekke konijn raakte iets in me. Ach kijk nou, dat roze vachtje, dacht ik. Dat schattige strikje. Dat trommeltje. Ik was weer even een kind voor de televisie. En ik was jaloers op die styliste, want ik wilde ook zo’n konijn.
Om een lang verhaal een beetje korter te maken: of er hebben héél veel mensen geluk gehad in hun jeugd, of het Duracell konijn heeft wel degelijk in de winkel gelegen, want marktplaats staat er (relatief gezien) vol mee. Ik scoorde voor een paar euro een konijn van 25 jaar oud, waarschijnlijk eentje ten tijde van de reclame hieronder, ik was 9 destijds. Het konijn kwam met z’n originele doos en ik voelde me zo blij als een kind. Daar kan geen duur designitem tegenop.
Na ruim twee weken klussen is onze vloer weer helemaal mooi glanzend en wit (ik maak komende week een losse blogpost met uitleg over hoe we vloer hebben geschilderd), dus deze week konden we eindelijk weer een beetje inrichten. Het helemaal leeg maken van onze woonkamer werkte haast therapeutisch. Opnieuw bewust kijken naar wat we nou eigenlijk écht willen houden in huis.
After two weeks of living in the kitchen, we finally managed to finish the painting of our floor. Removing all of our stuff from the living room felt almost like therapy, it emptied my head. Yesterday we placed the large vintage workbench, found by my mother in law on an auction site for a really good price, in the ‘new’ living room. I dislike it’s green color so there’s another painting job coming up, but I love it’s shape and form. Wish you a lovely weekend!
Als je me ook op andere social media kanalen volgt, wist je al dat mijn schoonmoeder een oude industriële kast voor ons heeft gevonden via een Belgische marktplaatsachtige site. Na deze kast helemaal te hebben schoongemaakt, staat ‘ie nu in de woonkamer. Groen is niet mijn favoriete kleur en ik vind de kast te donker ten opzichte van de rest van onze inrichting, dus op termijn wordt hij lichtblauw, het bovenste stripje van het kleurstaaltje. Deze week is echter ook de tuinman begonnen aan onze tuin (die er een tijdje terug nog zo uitzag) dus om nu met een verfklus te beginnen is niet zo verstandig, maar ik kan niet wachten! Wens jullie een heel fijn en zonnig weekend!
Gisteren had ik samen met Lonneke een afspraak met de dames van ‘mijn’ uitgeverij Snor. We hadden afgesproken bij restaurant van Aken, een nieuwe plek om te eten, drinken en dansen, ontworpen door Studio Boot. Restaurant Van Aken is gevestigd in de nieuw te ontwikkelen creatieve wijk Tramkade in Den Bosch, in het zogenaamde Werkwarenhuis van Social Label. Het werkwarenhuis is een plek waar ontwerpers zoals Piet Hein Eek, Roderick Vos en Dick van Hoff worden verbonden met kwetsbare groepen in de maatschappij. Een prachtig initiatief op een schitterende plek. Voor meer info: de site van restaurant van Aken en hun Facebookpagina. Gaat dat zien!
Yesterday I visited restaurant van Aken in Den Bosch, an amazing new place. Check out their site here and their Facebookpage here. Have a great Saturday!
