Het bos kleurde goud door de zon en de herfst. Mus: “Mama, wij houden héél veel van elkaar hè, want wij zijn familie.”
We went for a walk. Golden yellow in the fields. Mus: “Mama, we love each other a lot don’t we? It’s because we are family.”
Mocht je Shoot! gelezen hebben en benieuwd zijn: ik maakte deze foto’s met mijn DSLR (Nikon D800E) en 50mm f/1.4 lens. De sluitertijd was 1/2000, het diafragma f/1.4 en de ISO 100. Fijne avond!
Net voordat ik naar Tokio ging, maakte ik foto’s van de prachtige nieuwe winkel van Hennie en Jacqueline, Buiten de Lijntjes in Wolvega. Hennie en Jacqueline behoren tot de waardevolste contacten die we dankzij Zilverblauw hebben mogen opdoen: ze zijn lief, grappig, hebben een fantastisch oog voor mooie spullen en, voor ons het belangrijkst, ze zijn integer en ondernemen met hun hart in plaats van met alleen hun portemonnee. We zijn dan ook heel trots dat ze premium reseller zijn van al onze Zilverblauw-producten.
Just before my trip to Tokyo, Casper and I drove from the South of the Netherlands (where we live) to the North to photograph the renewed brick and mortar store from our friends Hennie and Jacqueline, Buiten de Lijntjes. We met Hennie and Jacqueline through both our online businesses and so we became friends. We love to work with them and are really proud to call them our premium reseller.
Buiten de Lijntjes zat tot een half jaar geleden in een wat ouder pand, dat door Hennie’s man Auke eerst vakkundig met de grond gelijk werd gemaakt. Vervolgens bouwde hij het helemaal opnieuw op, wat resulteerde in een prachtige, lichte nieuwe winkel. Casper ontwierp het behang achter de balie en een mooie poster om de heropening te vieren. We zijn plaatsvervangend trots!
Buiten de Lijntjes was located in an older, outmoded building. Hennie’s husband Auke, a professional construction worker, demolished the old building and builded a shiny new one on the remains. The new store is spacious and light, a perfect place to expose their beautiful products. Casper designed the wallpaper behind the counter, and also a new poster to celebrate the re-opening. We’re so happy for Hennie and Jacqueline!
p.s. De poster die Casper voor Buiten de Lijntjes ontwierp is tijdelijk ook via onze shop te koop. Fijne donderdag!
Lonneke en ik stopten onze koffer vol met vondsten uit Tokio. Ze zaten zó vol dat we erop moesten gaan zitten om ze dicht te krijgen. Niet met dure, exclusieve spullen, maar vooral met simpele gebruiksartikelen zoals de fles bleekmiddel op de onderste foto. (Serieus, wie neemt er nou een fles bleekmiddel mee in een koffer? Lonneke was nog zo slim om hem leeg te gooien van tevoren, maar ik heb er twee plastic zakjes omheen gedaan en de gok genomen. Live wild. De fles was nog heel en dicht toen we thuis kwamen, pfiew.)
Both Lonneke and I couldn’t resist taking some of Tokyo’s cuteness home. We especially loved the simplest products like sponges, candy and even bleach. (seriously, who’s taking bleach home from a trip to Tokyo? We did. We loved the design of the bottle too much.) I love how simple things as these souvenirs can give our interior some extra meaning and personality. Because to me, a cute interior isn’t about following the latest trends or purchasing the most expensive design, it’s about authenticity, about staying true to who you are and what you like. Happy Tuesday!
Het mooie van de spullen in Tokio (en eigenlijk van alles in Tokio) is dat er heel goed nagedacht lijkt over het gevoel dat de producten je geven. In de glazen flesjes op de foto hieronder zat appelsap en melk, ik ga ze gebruiken als vaasjes. Ik heb geen idee wat voor oranje goedje er in het Fibe-Mini flesje zit, maar ik hou van de verpakking. En wat dacht je van de druppelsponsjes op de laatste foto? Ze maken schoonmaken haast leuk.
Ik heb het idee dat er de laatste tijd op internet een soort wedstrijdje gaande is waarin de een de ander probeert af te troeven voor wat betreft de originaliteit van hun spullen en interieur. Mensen willen niet meedoen met ‘hypes’ zoals de HEMA circusletters, willen alleen nog maar exclusief design of vintage of, de andere kant: kopiëren simpelweg iemand anders’ interieur of wonen in een soort ‘wegwerpinterieur’ dat ze elk jaar volledig vervangen. Door het internet lijkt het alsof alles á la minute voor iedereen beschikbaar is. Je bestelt het online en de volgende dag heb je het binnen. Terwijl het volgens mij uiteindelijk gaat over het gevoel dat je huis (en eigenlijk je hele leven) je geeft, de uitstraling. En met welke spullen (of hoe) je tot die uitstraling komt, maakt volgens mij niet zoveel uit. Ik vind vooral eigenheid heel belangrijk. Een bijeengeraapt zooitje designspullen blijft een bijeengeraapt zooitje designspullen als er geen ‘ziel’ in zit. Ik denk dat de kunst ‘m zit in trouw blijven aan jezelf, ook in deze snel veranderende internet-wereld. In de producten die je kiest ‘eigen’ maken. Om authenticiteit.
Behoorlijk wat woorden om aan te geven dat het me bezig houdt hoe het ‘werkt’, de vluchtige wereld die internet heet. Me bewust probeer te blijven van de keuzes die we als Zilverblauw maken en te blijven vertrouwen op onze intuïtie en ervaring, of het nou gaat om het maken van online content, behang, een foto, een poster, een boek of een broodplank. Voorlopig heb ik mijn fijne Tokio-vondsten als lichtend voorbeeld. Fijne woensdag allemaal!
Voor mij werkt het ‘t beste om mijn blog synchroon te laten lopen met mijn leven. Daarmee bedoel ik dat ik ‘bij’ probeer te blijven en zo snel mogelijk blog over de dingen waar ik graag foto’s van wil laten zien. Ik geloof dat mijn Tokio-foto’s een uitzondering op die regel zijn: ik heb nog zóveel fijn beeld om te delen met jullie dat het haast voelt als een schande als ik het zomaar ongezien en onbewerkt op mijn computer laat staan.
I like my blogposts to be a reflection of my present life. It’s my way to keep up with blogging and preventing myself from getting lost in all the photos I take and stories I want to tell. Tokyo seems to be an exception to the rule: I still got so many cute photos to share it almost feels like a shame to just keep them for myself.
Hierbij dus weer wat gekleurd beeld uit de fijnste stad die ik ooit heb bezocht. En mocht je een slecht humeur hebben of gewoon even willen lachen: het logo met de grote poes die het kleine poesje draagt op de tweede foto, staat symbool voor een Japans transportbedrijf. Soort DHL, of PostNL. Dit is hun website, fantastisch hè? Stel je voor dat onze PostNL-website er zo uit zou zien, met van die poezenhoofden en hysterische teksten, dat zou toch geweldig zijn (en een beetje raar ook wel)?
So here are some Tokyo colors, because color is what Tokyo is about, if you ask me. And when you’re in a bad mood, take a look at the second picture, the logo with the big cat carrying the smaller cat and watch this: it’s the website of one of Tokyo’s largest courier delivery services. Can you imagine a serious company having a website like that? Amazing! (And a bit odd as well.)
Verder is er ook nog een bedrijf dat ik heel graag wil bedanken, omdat ze min of meer onze reis hebben gered toen KLM ineens onze vlucht cancelde: dankjewel Blacklane, voor jullie flexibiliteit en geweldige service. Mocht je ooit vervoer nodig hebben als de nood aan de man is, dan ben je bij hen aan het juiste adres. (En anders ook, kan ik me voorstellen.) Fijne maandagavond!
There’s also a company I want to thank for their amazing job saving our trip when KLM decided to cancel our flight at the last minute: thank you Blacklane for the amazing service and flexibility. If you’re ever in (desperate) need for a driver, I can highly recommend them. Happy Monday!
Mus houdt enorm van knikkers (hij valt zelfs elke avond in slaap met in elke hand twee knikkers geklemd) dus toen ik hoorde dat er bij Sissy-Boy in Eindhoven een mega-knikkerbaan was geïnstalleerd in het kader van de Dutch Design Week, besloten we te gaan kijken. We hadden hem niet blijer kunnen maken: een geweldige knikkerbaan én een roltrap.
Mus loves marbles, he even falls asleep with two marbles in each hand every night, so when we heard about an enormous marble track at Sissy-Boy Eindhoven (as a part of the Dutch Design Week) we decided to check it out.
Helemaal bovenin de ‘blob’ was een trapje waar je op moest klimmen om de knikker in de baan te leggen, die daarna begon aan een duizelingwekkende tocht naar beneden, dwars door de winkel heen, langs allerlei obstakels. Mus rende op en neer, volgde de knikker helemaal tot beneden en wilde dan weer naar boven, nóg een keer. Ik had ruim de tijd om op m’n gemak rond te kijken en zag dat ons boek in de winkel helemaal uitverkocht is, yes! (hopelijk komen er snel weer nieuwe.)
The marble track started in the very top of the ‘blob’, the building in which Sissy-Boy is located. Mus and Casper had to go up a ladder to place the marble in the track. Mus had the time of his life tracing the marble trough the store, going up and down on the escalator. He didn’t even want to sit down for cake. Happy new week!
We dronken wat bij Coffeelovers, de plek waar vorig jaar het bloggerscafé was, en trakteerden onszelf op een stukje taart. Toen ik Mus net in bed legde, zei hij: ‘Mama, ik wil een huis net zoals die winkel, met zo’n grote knikkerbaan en een roltrap, wil jij dat ook?’ Ik vertelde hem dat ik dat best een goed plan zou vinden. Fijne nieuwe week allemaal!
