So, I close my eyes to old ends and open my heart to new beginnings ~ Nick Frederickson
Tijd is een raar fenomeen: het glipt door je vingers alsof het zand is, tenminste zo voelt dat soms voor mij. Gisteren nam ik afscheid van de leerlingen op de school waar ik bijna 9 jaar werkte. Ik begon er toen Wolf nog een baby was. De wereld zag er zo anders uit toen.
Mijn functie wordt niet opnieuw ingevuld. Mijn speciale leerlingen moeten het stellen met steeds minder voorzieningen. Dat doet me pijn. Want hoewel ik weet dat mijn (ex-)collega’s doen wat ze kunnen, gun ik mijn leerlingen zoveel meer.
Ik kreeg bloemen, brieven, chocolade en zelfs een handtekeningen-actie en posters in de kantine. Mijn hart is een beetje zwaar vandaag.
I said goodbye to my students yesterday and oh boy, it was hard. My position was eliminated due to budget cuts, something I can’t and will never understand. The farewell was emotional: I got sweet cards, chocolate, flowers and so much gratitude. Today my heart feels heavy.