Mus, augustus 2016
Gezichten die echte emoties laten zien vind ik veel interessanter op foto’s dan geposeerde gezichten met een neplach. Het toppunt van onecht kregen we net voor de zomervakantie te zien en kwam van de schoolfotograaf*, die Wolf had gevraagd om voor de foto quasi-stoer zijn duim omhoog te steken. Op zijn gezicht een neplach, in zijn ogen een soort mengeling van ongeloof, tegenzin en weerstand. Mus, wat jonger en makkelijker te sturen, stond krampachtig met zijn armen over elkaar en leek net een gorilla die zijn tanden liet zien: een reactie op het ‘cheese’ van de fotograaf.
In 2012, toen Wolf ongeveer net zou oud was als Mus nu, maakte ik de foto hieronder van hem. ‘Kijk maar zoals je wilt’, zei ik. Het is nog steeds een van mijn favorieten en ook afgebeeld in ‘Shoot!’. Vanochtend zag ik mijn kans schoon en schoot ik bovenstaand portret van Mus, teleurgesteld omdat de poes niet bij hem op schoot wilde.
Zodra ik mijn kinderen denk te kunnen sturen voor foto’s, gaat het mis. Beter stuur ik mezelf als fotograaf, door flexibel te zijn, de camera altijd bij de hand te hebben en vooral niet teveel druk op de kinderen te leggen. Ik vind ze namelijk het mooist als ze zichzelf zijn, mijn kinderen. Zelfs, of eigenlijk júist als ze boos zijn.
Wolf, augustus 2012
* Respect voor schoolfotografen, dat lijkt me een heel moeilijk beroep. Knap als het je lukt om in zo’n setting een echte, mooie foto van een kind te maken.
