Ik heb zeer slechte ogen, min elf en min dertien met allerlei cilindertoestanden. Ik durfde nooit met mijn bril over straat, totdat ik deze zomer een hippe rayban kocht. Dit montuur is zó heftig, dat alleen mensen die echt opletten zien dat er glazen inzitten maatje jampot. Die nieuwe bril komt nu goed uit. De (zwangerschaps-)vermoeidheid hakt erin. Al wist ik ervan, toch valt het weer een beetje rauw op mijn dak. Na een werkdag in coma op de bank tot kwart over negen, dat soort dingen. Dinsdag was het zó erg dat ik ‘s ochtends mijn lenzen niet in kon omdat ik zo moe was en heb ik voor het eerst in mijn leven mijn bril vrijwillig opgehad naar mijn werk. Toch ook een beetje een overwinning.
I’ve got a major eye deviation. Before I bought my Rayban glasses, I never went out without wearing my contact lenses. I was sure glasses looked stupid on me. Now, I’m very happy with the Rayban, since I’m so tired (pregnancy related) that my eyes don’t accept the contact lenses. And so I overcame my teenage-issues and went to work wearing glasses for the first time in my life.
