Ik ben over mijn grens gegaan en ben nu ziek. Logisch; 32 uur werken en twee avonden tot in de nacht optreden (en nee, van Casper mocht ik de derde avond spelen écht niet aannemen, anders had ik dat nog gedaan ook) is geen goede combinatie met een zwangerschap in het eerste trimester. Oja, en sporten wil ik ook nog. En een moeder zijn voor mijn zoon. Ik kan niet luisteren naar de grenzen die mijn lichaam aangeeft. De ambitieuze schijtbak neemt het over. En tja, dan word ik dus ziek. En zit ik hier neurotisch thuis op de bank de mail van mijn werk te checken of ik toevallig niks belangrijks mis. Hoe erg kun je zijn?
I’m sick. My body’s taking over because my mind can’t make the decision to slow down. My ambition is killing me. So now I’m sitting on the couch, checking my online workrelated email-account and hoping I won’t miss anything at work. So sad.
